Arsenał Miejski

Zwany też Mikołajskim. Gotycki obiekt przeznaczony na spichlerz powstał w 1459 roku bezpośrednio przy zachodnio-północnych murach obronnych.Od początku reprezentował typ architektury prostej, nieskomplikowanej, służącej celom ściśle użytkowym. Na arsenał został przebudowany w XVI wieku i na ten okres datuje się powstanie skrzydła północnego. Unikatowa budowla w skali europejkiej. W skrzydle wschodnim oraz północnym czynny  jest oddział Muzeum Historycznego.

        Wrocławski Arsenał to jedno z najstarszych zachowanych militarnych założeń magazynowych w Europie. Wejście główne znajduje się w budynku wschodnim zespołu czterech skrzydeł zamykających czworobokiem dziedziniec i połączonych dwiema XIV-wiecznymi basztami.  Budowany jako zbrojownia miejska, od XV wieku pełnił również funkcję magazynów zbożowych. Skrzydła wschodnie i północne mieszczą sale wystawowe. W skrzydle południowym ma siedzibę Archiwum Budowlane miasta Wrocławia. Jest tam również przestronna sala wystaw czasowych. Skrzydło zachodnie to dwukondygnacyjny budynek, w którym mieści się hotelik muzealny oraz sala konferencyjna.
  Dziedziniec wewnętrzny (o powierzchni 1300 m2) z barokową studnią jest atrakcją nie tylko dla zwiedzających muzeum, ale także dla wielu artystów chętnie prezentujących się w koncertach, wystawach i w innych działaniach artystycznych.

Przed wejściem do Arsenału kilka dział z okresu II wojny (prod. Związku Radzieckiego), w tym haubica 122 mm Gvz. 1938 i automatyczna armata przeciwlotnicza 37 mm wz. 1939.  Na dziedzińcu wewnętrznym lufa armatnia tzw. ćwierćkolumbryny z XVII w. wykonana we wrocławskiej odlewni mieszczącej się niegdyś przy dzisiejszej ul. Piotra Skargi.
        Kamienne kule (XVI w.) o różnych rozmiarach zostały znalezione w dużej ilości w obrębie Arsenału.

        Pistolety maszynowe zebrano począwszy od konstrukcji z lat dwudziestych (Bergmann i słynny Thompson) skończywszy na polskim PM wz. 63, broni skonstruowanej przez twórcę sławnego pistoletu VIS - Piotra Wilniewczyca. Obraz broni strzeleckiej uzupełnia kilka wzorów karabinów maszynowych od ręcznych do wielkokalibrowych (w tym Browning). Dodatkowo obok broni pokazano wyposażenie strzeleckie i amunicję. 
        Łącznikiem między wystawą broni strzeleckiej a prezentowaną piętro wyżej bronią białą jest wybór bagnetów od XVIII-wiecznych do współczesnych.

 BROŃ BIAŁA ŻOŁNIERZA POLSKIEGO OD XVIII DO XX WIEKU

        Wystawa jest przeglądem rodzajów i typów broni białej na przestrzeni 300 lat. Kolekcja prezentowano jest na zróżnicowanych tłach odpowiadających kolorem mundurom danej epoki. Śledzeniu historii białej broni pomaga bogata ikonografia (grafiki, fotografie).
Uwagę zwracają rzadkie “złote szable Pana Prezydenta", nagrody dla prymusów szkół oficerskich w okresie międzywojennym. Osobliwością wystawy jest także szabla produkcji firmy G. Borowskiego dla Wodza Naczelnego marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. Z okresu I wojny światowej pochodzi szabla Et. Szczyglińskięgo z 2. Pułku Ułanów II Brygady, który swoje credo żołnierskie wypisał na obu płazach głowni.